Αναρτήσεις
Η διαπαιδαγώγηση στην κατεδάφιση
Του Κράτους Δικαίου
Τελευταία μου έχει γίνει έμμονη ιδέα ότι το χειρότερο που συμβαίνει στα πανεπιστήμιά μας δεν είναι οι καταστροφές και η ολοκληρωτική βία, μήτε ακόμη και η τραγική υποβάθμιση των σπουδών. Το χειρότερο είναι η συστηματική καθημερινή διαπαιδαγώγηση της μελλοντικής ελίτ της πατρίδας μας στην κατεδάφιση του Κράτους Δικαίου. Αν συμβαίνει αυτό τότε γιατί να εκπλησσόμαστε που υποχωρεί συστηματικά η δημόσια εκτίμηση της ποιότητας της δημοκρατίας μας, όπως αποκαλύπτουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις;
Για να βάλω τάξη στη σκέψη μου περισσότερο παρά για να καταλήξω σε τελικά συμπεράσματα, αναπαράγω εδώ το τι σκεφτόμουν επί του προκειμένου σε στιγμές ανοιξιάτικης ρωμάντσας και πως αυτές οι σκέψεις μου χάλασαν εντελώς την διάθεση.
Σκεφτόμουν το τι συνέβη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με την καλοπροαίρετη πρωτοβουλία του Πρύτανη Μάνθου να οργανώσει … ανοιχτή συνεδρίαση της Συγκλήτου για να πείσει τους καταληψίες να παραδώσουν το κτήριο της Διοίκησης. Συνέβησαν όλα εκείνα τα γνωστά ευτράπελα που στο τέλος γελοιοποίησαν τον ανώτατο θεσμό του Πανεπιστημίου, τον Πρύτανη και την Σύγκλητο. Τους γελοιοποίησαν – παρά τις όποιες καλές προθέσεις τους- όχι μόνο με τις ασεβείς κραυγές και τα αυγά που εκτόξευαν οι ‘επαναστατημένοι’ φοιτητές, αλλά και κυρίως επειδή τους έθεσαν στην κατάσταση να διαπραγματεύονται υπό απειλή και υπό συνθήκες βίας. Με την αποδοχή αυτής της κατάστασης εξευτέλισαν το κύρος του αξιώματός τους αφενός και παρέδωσαν με απόλυτη συναίνεση τα μέσα που το Κράτος Δικαίου τους έχει εμπιστευθεί για να εκτελούν το καθήκον τους. Δίδαξαν, δηλαδή, οπορτουνισμό και ραγιαδισμό – παρά τις όποιες, επαναλαμβάνω, καλές προθέσεις τους!
Διερωτώμαι, λοιπόν πάνω στις εξής απορίες:
1. Ως ανώτατο διοικητικό όργανο, έχει δικαίωμα ο Πρύτανης και τα μέλη της Συγκλήτου να παρακάμπτουν το καθήκον που τους επιβάλλει ο Νόμος, έναντι οιασδήποτε σκοπιμότητας; Ποιος του δίνει το δικαίωμα σε θέματα δημοσίας τάξεως (κατά νόμο) να ερμηνεύουν οι ίδιοι τον νόμο με την κατά την άποψή του επιβαλλόμενη επιείκεια. Ο νόμος ερμηνεύεται μόνο από την αρμόδια δικαστική αρχή, και η επιείκεια απονέμεται ως στοιχείο απονομής δικαίου και όχι ως σκοπιμότητα της στιγμής (μιλάμε πάντα για περιπτώσεις παραβίασης του νόμου και όχι προφανώς για παιδαγωγικούς χειρισμούς).
2. Με την συμπεριφορά τους αυτή, τι θα μπορούσαν να απαντήσουν στην ευρέως δεδομένη θέση των φοιτητοπατέρων ότι «αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων είναι ανώτερες από τις διατάξεις του Συντάγματος». Αφού ο ίδιος ο Πρύτανης θέτει τις νομικές υποχρεώσεις του υπό την κρίση ad hoc γενικών συνελεύσεων, δεν διδάσκει με την συμπεριφορά του την καταρράκωση κάθε έννοιας συνταγματικής νομιμότητας με την παραδοχή τοι οι κανόνες λειτουργίας του Κράτους Δικαίου κάμπτονται μπροστά στις φωνές και στα … αυγά των λαϊκών συνελεύσεων των καταληψιών;
3. Αλλά το θέμα δεν σταματά εδώ. Αναρωτιέμαι τι κάνει η Πολιτεία διά των εντεταλμένων εκπροσώπων της για να προασπίσει την έννομη τάξη ότι παραβιάζονται κανόνες αναγκαστικού δικαίου; Ή μήπως δεν είναι παραβίαση δικαίου ή συνέργεια στην διακοπή δημοσίων λειτουργιών, την καταστροφή δημόσιας περιουσίας ιδιαίτερα μεγάλης αξία κ.ο.κ. Δεν είναι αυτά αδικήματα που κανονικά διώκονται αυτεπάγγελτα; Επομένως, δεν συνεργεί εν προκειμένω η Εισαγγελική Αρχή με τη σειρά της στην κατάλυση του Κράτους Δικαίου;
4. Τέλος, βάζω μόνος μου στον εαυτό μου, το ερώτημα: Δηλαδή θα έπρεπε να … ποινικοποιήσουμε το ζήτημα; Κα απαντώ prima faciae: Τι έννοια έχει η σκέψη ότι «ποινικοποιούμε τις ποινικές παραβάσεις»; Δεν είναι μόνο ο ποινικός νόμος που ορίζει το τι συγκεντρώνει το ποινικό ενδιαφέρον; Χρειάζεται κάποια συντεχνιακή ερμηνεία για τα ζητήματα αυτά; Τι περίεργες αποκλίσεις από την συνταγματική νομιμότητα εισάγονται και μάλιστα εμπράκτως στον χώρο από όπου θα αποφοιτήσουν εκείνοι που θα στελεχώσουν αύριο τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια της κοινωνικής ζωής μας;
Ομολογώ ότι στα ερωτήματά μου αυτά θα ήθελα τη γνώμη εγκρίτων συναδέλφων μου, συνταγματολόγων, πολιτικών επιστημόνων κλπ. αλλά δεν την βρίσκω πουθενά. Δεν τους απασχολεί το θέμα; Έχει γίνει λοιπόν ολόκληρος ο πολιτικός πολιτισμός μας ένα απέραντο πεδίο πολιτικού οπορτουνισμού; Και έχει καταντήσει το δημόσιο πανεπιστήμιό μας πυρήνας αναπαραγωγής αυτού του πολιτικού οπορτουνισμού;
Τότε, με τις υγείας μας!!
Του Κράτους Δικαίου
Τελευταία μου έχει γίνει έμμονη ιδέα ότι το χειρότερο που συμβαίνει στα πανεπιστήμιά μας δεν είναι οι καταστροφές και η ολοκληρωτική βία, μήτε ακόμη και η τραγική υποβάθμιση των σπουδών. Το χειρότερο είναι η συστηματική καθημερινή διαπαιδαγώγηση της μελλοντικής ελίτ της πατρίδας μας στην κατεδάφιση του Κράτους Δικαίου. Αν συμβαίνει αυτό τότε γιατί να εκπλησσόμαστε που υποχωρεί συστηματικά η δημόσια εκτίμηση της ποιότητας της δημοκρατίας μας, όπως αποκαλύπτουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις;
Για να βάλω τάξη στη σκέψη μου περισσότερο παρά για να καταλήξω σε τελικά συμπεράσματα, αναπαράγω εδώ το τι σκεφτόμουν επί του προκειμένου σε στιγμές ανοιξιάτικης ρωμάντσας και πως αυτές οι σκέψεις μου χάλασαν εντελώς την διάθεση.
Σκεφτόμουν το τι συνέβη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με την καλοπροαίρετη πρωτοβουλία του Πρύτανη Μάνθου να οργανώσει … ανοιχτή συνεδρίαση της Συγκλήτου για να πείσει τους καταληψίες να παραδώσουν το κτήριο της Διοίκησης. Συνέβησαν όλα εκείνα τα γνωστά ευτράπελα που στο τέλος γελοιοποίησαν τον ανώτατο θεσμό του Πανεπιστημίου, τον Πρύτανη και την Σύγκλητο. Τους γελοιοποίησαν – παρά τις όποιες καλές προθέσεις τους- όχι μόνο με τις ασεβείς κραυγές και τα αυγά που εκτόξευαν οι ‘επαναστατημένοι’ φοιτητές, αλλά και κυρίως επειδή τους έθεσαν στην κατάσταση να διαπραγματεύονται υπό απειλή και υπό συνθήκες βίας. Με την αποδοχή αυτής της κατάστασης εξευτέλισαν το κύρος του αξιώματός τους αφενός και παρέδωσαν με απόλυτη συναίνεση τα μέσα που το Κράτος Δικαίου τους έχει εμπιστευθεί για να εκτελούν το καθήκον τους. Δίδαξαν, δηλαδή, οπορτουνισμό και ραγιαδισμό – παρά τις όποιες, επαναλαμβάνω, καλές προθέσεις τους!
Διερωτώμαι, λοιπόν πάνω στις εξής απορίες:
1. Ως ανώτατο διοικητικό όργανο, έχει δικαίωμα ο Πρύτανης και τα μέλη της Συγκλήτου να παρακάμπτουν το καθήκον που τους επιβάλλει ο Νόμος, έναντι οιασδήποτε σκοπιμότητας; Ποιος του δίνει το δικαίωμα σε θέματα δημοσίας τάξεως (κατά νόμο) να ερμηνεύουν οι ίδιοι τον νόμο με την κατά την άποψή του επιβαλλόμενη επιείκεια. Ο νόμος ερμηνεύεται μόνο από την αρμόδια δικαστική αρχή, και η επιείκεια απονέμεται ως στοιχείο απονομής δικαίου και όχι ως σκοπιμότητα της στιγμής (μιλάμε πάντα για περιπτώσεις παραβίασης του νόμου και όχι προφανώς για παιδαγωγικούς χειρισμούς).
2. Με την συμπεριφορά τους αυτή, τι θα μπορούσαν να απαντήσουν στην ευρέως δεδομένη θέση των φοιτητοπατέρων ότι «αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων είναι ανώτερες από τις διατάξεις του Συντάγματος». Αφού ο ίδιος ο Πρύτανης θέτει τις νομικές υποχρεώσεις του υπό την κρίση ad hoc γενικών συνελεύσεων, δεν διδάσκει με την συμπεριφορά του την καταρράκωση κάθε έννοιας συνταγματικής νομιμότητας με την παραδοχή τοι οι κανόνες λειτουργίας του Κράτους Δικαίου κάμπτονται μπροστά στις φωνές και στα … αυγά των λαϊκών συνελεύσεων των καταληψιών;
3. Αλλά το θέμα δεν σταματά εδώ. Αναρωτιέμαι τι κάνει η Πολιτεία διά των εντεταλμένων εκπροσώπων της για να προασπίσει την έννομη τάξη ότι παραβιάζονται κανόνες αναγκαστικού δικαίου; Ή μήπως δεν είναι παραβίαση δικαίου ή συνέργεια στην διακοπή δημοσίων λειτουργιών, την καταστροφή δημόσιας περιουσίας ιδιαίτερα μεγάλης αξία κ.ο.κ. Δεν είναι αυτά αδικήματα που κανονικά διώκονται αυτεπάγγελτα; Επομένως, δεν συνεργεί εν προκειμένω η Εισαγγελική Αρχή με τη σειρά της στην κατάλυση του Κράτους Δικαίου;
4. Τέλος, βάζω μόνος μου στον εαυτό μου, το ερώτημα: Δηλαδή θα έπρεπε να … ποινικοποιήσουμε το ζήτημα; Κα απαντώ prima faciae: Τι έννοια έχει η σκέψη ότι «ποινικοποιούμε τις ποινικές παραβάσεις»; Δεν είναι μόνο ο ποινικός νόμος που ορίζει το τι συγκεντρώνει το ποινικό ενδιαφέρον; Χρειάζεται κάποια συντεχνιακή ερμηνεία για τα ζητήματα αυτά; Τι περίεργες αποκλίσεις από την συνταγματική νομιμότητα εισάγονται και μάλιστα εμπράκτως στον χώρο από όπου θα αποφοιτήσουν εκείνοι που θα στελεχώσουν αύριο τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια της κοινωνικής ζωής μας;
Ομολογώ ότι στα ερωτήματά μου αυτά θα ήθελα τη γνώμη εγκρίτων συναδέλφων μου, συνταγματολόγων, πολιτικών επιστημόνων κλπ. αλλά δεν την βρίσκω πουθενά. Δεν τους απασχολεί το θέμα; Έχει γίνει λοιπόν ολόκληρος ο πολιτικός πολιτισμός μας ένα απέραντο πεδίο πολιτικού οπορτουνισμού; Και έχει καταντήσει το δημόσιο πανεπιστήμιό μας πυρήνας αναπαραγωγής αυτού του πολιτικού οπορτουνισμού;
Τότε, με τις υγείας μας!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου