Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

"Ομότιμος" ως ομολογιούχος !!!




ΟΙ ΟΜΟΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΚΟΛΛΕΓΙΩΝ

Το είδαμε κι αυτό: Τα εμπορεία πανεπιστημιακών ελπίδων που ονομάζονται «κολλέγια» επιστρατεύουν ομότιμους καθηγητές που δανείζουν το σώμα και τους τίτλους τους για να προσδώσουν ακαδημαϊκό κύρος. Αν δούμε λίγο ειρωνικά το θέμα, φαίνεται σάμπως τα «κολλέγια» να διαφημίζουν έτσι με πολύ έμμεσο τρόπο τα … δημόσια πανεπιστήμια. Γιατί, για ποιο λόγο ένας φοιτητής, ή ένας «φοιτητής» να προστρέξει στα κολλέγια για να βρεί πανεπιστημιακούς καθηγητές και να μη πάει κατ’ ευθείαν στη πηγή: Τα δημόσια πανεπιστήμια. Αυτή είναι η χιουμοριστική πλευρά που αποκαλύπτει τη θολούρα μέσα στην οποία δημιουργείται η λαϊκή αγορά πανεπιστημιακών πτυχίων προς πλουτισμό των επιχειρηματιών της.

Η ουσία όμως βρίσκεται άλλού: Η εμφάνιση των ομότιμων ως κραχτών στα κολλέγια θέτει το προφανές ερώτημα, τι έννοια έχει η αναγόρευσή τους στον τιμητικό αυτό τίτλο. Μήπως είναι συμπλήρωμα – εκλεκτικό- της σύνταξής τους; Δηλαδή μήπως με τον τίτλο του ομότιμου τους δίδεται ένας τίτλος αξιόγραφου, κάτι λ.χ. σαν ομόλογο, από το οποίο μπορεί να δρέπουν ράντες εισοδημάτων στο μέλλον; Το λέω μετά γνώσεως, γιατί με πλησίασαν και μένα κάποιοι καταφερτζήδες για να μου προτείνουν να δώσω το όνομά τους στο ευαγές ίδρυμά του και να εισπράττω μια αρκετά ενδιαφέρουσα μηνιαία αποζημίωση με την διαβεβαίωση ότι δεν χρειάζεται να κάνω και τίποτα. Απλώς ο τίτλος τους ενδιέφερε. Ομολογώ ότι με έπιασε ανατριχίλα γιατί – με το αρωστημένο υποσυνείδητό που φαίνεται ότι έχω – ο νους μου γύρισε πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’60 όταν ο αλήστου μνήμης Γεώργιος Παπαδόπουλος έβριζε την μεγάλη σύναξη των ακαδημαϊκών μας μέσα στη Βουλή των Ελλήνων όπου τους είχε μαζέψει και κανείς μα κανείς τους δεν πήρε το καπέλο του να φύγει. Βλέπεις και τότε η πρόσοδος του τίτλου μετρούσε περισσότερο από την κοινωνική τιμή που εύκολα την θυμόμαστε όταν θέλουμε να προβάλουμε το γεγονός ότι δεν είμαστε … δημόσιοι υπάλληλοι αλλά είμαστε «λειτουργοί» της κοινωνίας.
Τελικά, παρ’ ότι είμαι κατά τον μέτρων …. καταστολής σε θέματα ήθους, κλίνω προς την άποψη ότι η ακαδημαϊκή μας κοινότητα, αυτή τη φορά, πρέπει να πάρει μέτρα για να υπερασπίσει την τιμή και την υπόληψή της.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Καλή και Χρονιά και ... ένα ανέκδοτο!



ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΑΡΑΓΕ, ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ???

Καλή (ακαδημαϊκή) χρονιά λοιπόν. Ξεκινήσαμε πάλι με τα καθημερινά που ελάχιστο χρόνο αφήνουν για να σκεφτούμε τα σημαντικά. Αυτό, βέβαια, αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Γιατί, υπάρχει και το αντίστροφο: Να συνεχίσουμε με τα … σημαντικά και να μείνουμε πίσω στα καθημερινά. Θυμάτε κανείς το γνωστό ανέκδοτο; Δυο μεσήλικες σύζυγοι συζητούν για τις σχέση τους με τις συζύγους τους. Ο ένας, ακραιφνής ανδροκράτης λέει:
- Στο σπίτι τα έχω ρυθμίσει όλα με ρεαλισμό. Η γυναίκα μου ασχολείται με το νοικοκυριό και εγώ φροντίζω να έχει αυτά που χρειάζεται για να τα φέρει βόλτα. Έτσι εξασφαλίζουμε μια άριστη συνεργασία.
Ο δεύτερος, πιο προβληματισμένος, ρωτάει εμβρόντητος.
- Καλά, μόνο με τα του οίκου σας ασχολείστε; Τα μεγάλα προβλήματα της πατρίδας και της ανθρωπότητας δεν σας απασχολούν;
Ο πρώτος, γνήσιος ρεαλιστής, απαντά:
- Αυτά δεν έχουν σχέση με τα του οίκου μας. Τα κουβεντιάζω στο καφενείο με φίλους.
Και ο δεύτερος με ύφος επιτιμητικό:
- Αν είναι δυνατόν, φίλε μου! Εμείς τα έχουμε βρει μέσα στο σπίτι χωρίς να ξεχνούμε και τον ρόλο μας στην κοινωνία. Έτσι, η γυναίκα μου ασχολείται με την διοίκηση του οίκου. Δουλεύει κιόλας γιατί εγώ ξέρεις δεν έχω και πολύ κέφι για τα τετρημένα. Κι έτσι μένουν σε μένα όλα τα μεγάλα ζητήματα.
- Δηλαδή, σαν τι;
Ρωτάει ο πρώτος απορημένος.
- Ε, δεν καταλαβαίνεις; Ο αφοπλισμός, η διεθνής κρίση, τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και βάλε… Όλο προβλήματα είναι ο πλανήτης μας.

Θα μου πείτε, τώρα: Και τι σχέση έχει το ανέκδοτο με την καινούργια χρονιά;
Μα, μια σκέψη κάνω: Μήπως πολλοί από εμάς μοιάζουμε με τον δεύτερο τύπο του ανεκδότου; Μήπως συζητούμε περισσότερο από ότι χρειάζεται τα «μεγάλα ζητήματα» των πανεπιστημίων μας, γράφε τα της διοίκησης και οργάνωσης τους, και ξεχνάμε ότι η πρώτη μας δουλειά είναι ….. να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.
Και φτάνω στη εναγώνια απορία μου που με βασανίζει μήνες τώρα και γίνεται τώρα πιο βασανιστική καθώς ξεκινάει ένας ακόμη ακαδημαϊκός χρόνος:

ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ (κατά μέσο όρο) ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΆ ΜΑΣ? ΣΑΜΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΎ ΜΑΣ ΕΡΓΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ ?

Θα με υποχρέωνε όποιος θα μπορούσε και θα έκανε τον κόπο να με καθοδηγήσει για το που μπορώ να βρω τέτοια αξιόπιστα δεδομένα. Μετά, θα δούμε τη συνέχεια !!!!