Ημερολόγιο Αμφιθεάτρου -συνέχεια

Αφήνω τις περιφράσεις και έρχομαι στο ζουμί. Μπαίνοντας στη τάξη, μένω πολλές φορές με την εντύηπωση οτι βλέπω τους φοιτητές μου στη πλάτη.
΄Οχι κατά πρόσωπο. Είναι μια υποσύνειδη υπεκφυγή.
Στο βάθος έτσι θα ήθελε να είναι επειδή πολλές φορές δεν αντέχω να συνειδητοποιήσω την κατά πρόσωπο συνάντηση. Ο λόγος;
Απλούστατα επειδή σε μια κατά πρόσωπο συνάντηση δεν θα μπορούσα να ξεφύγω από την εξατομικευμένη επικοινωνία. Το πρόσωπο δεν αφήνει περιθώρια αφηρημένων γενικεύσεων. ΄Οταν βλέπεις το πρόσωπο ξεχωρίζεις τον Γιάννη από την Παντελή, την Μαρία από την Αθηνά και πάει λέγοντας. Πώς θα το άντεχα κάτι τέτοιο, όταν το σύστημα μου επιβάλλει να μιλήσω και να αποταθώ γενικά¨"στους φοιτητές μου";

Γιατί μου το επιβάλλει; Μα είναι προφανές: Έτσι όπως είναι σχεδιασμένη και δοσμένη η δυνατότητα διδασκαλίας δεν είναι δυνατόν με κανένα τρόπο να εξατομικευθεί. Μου επιβάλλει να διδάξω με τον ίδιο τρόπο σε όλους και αφήνει στους μηχανισμούς της "αξιοκρατίας" (αν λειτουργεί κι αυτός στις μέρες μας) να προσδιορίσει το αποτέλεσμα. Οι ικανοί και πρόθυμοι θα πάνε καλά. Οι άλλοι, ας πάνε όπως έστρωσαν. Η βαθμολογία θα τεκμηριώσει την έκβαση. Και η διακαιολογία λειτουργεί πάντα ύπέρ του διδάσκοντα: Εγώ έκανα τη δουλειά μου όπως έπρεπε. Εσείς έχετε την ευθήνη ν' αποδόσετε κατ' αξία και σύμφωνα με τις επιλογές σας. Έτσι θα βασιλέψει η αξιοκρατία και όλα θα είναι σοφά και αδιαμφισβήτητα.

Κι΄ομως, αισθάνομαι οτι το όλο ζήτημα είναι αυτό που θεωρείται δεδομένο. Η αξιοκρατία. Πώς μπορεί να λειτουργήσει αυτός ο μυθικός μηχανισμός, όταν ξέρω εκ των προτέρων οτι ούτε ο Πανετελής είναι το ίδιο με τον Γιάννη, μήτε η Μαρία είναι πιστό αντίγραφο της Αθηνάς. Εν τέλει, από ποιά αφαιτηρία ξεκινά η λειτουργία της αξιοκρατίας; Όταν ξεκινάει από συνθήκες ανισότητας, πώς μπορεί να είναι δίκαιη; Κι αν δεν είναι δίκαιη, τότε τι έννοια έχει να την λατρεύουμε ως μαγική λύση στην εκπαίδευση;

Να γιατί θα προτιμούσα να βλέπω τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μου στην πλάτη. Δεν αντέχω το ξεχωριστό πρόσωπό τους. Θα ξετυλίξω τη σκέψη μου γύρω από το ζήτημα, γιατί αλλιώς δεν ελαφραίνει η ψυχή μου. Είναι αργά τώρα, και καταλήγω ύστερα από ένα επίπονο ψείρισμα του δοκιμίου που γράφω αυτό τον καιρό. Αύριο, ελπίζω, να έχω την νηφαλιότητα και τον χρόνο να συνεχίσω από εκεί που έμεινα απόψε.