Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Ημερολόγιο Αμφιθεάτρου -1





Στα δύο με τρία λεπτά που μου πήρε σήμερα για να περάσω την είσοδο, να ανεβώ τη σκάλα, να χαιρετίσω τους παρόντες και περαστικούς φοιτητές μου και να μπώ στην αίθουσα, κρατούσα συνέχεια στο μυαλό μου την διπλανή εικόνα από τον κήπο μου. Μερικοί θα νόμιζαν οτι το αφηρήμένο βλέμμα μου αντικατόπτριζε το τυπικό προσωπείο του αφηρημένου καθηγητή. ΄Ομως, δεν ήταν αυτό. Κρατούσα την εικόνα ως αντιστάθμισμα στον εμετικό διάκοσμο όλης της ζώνης που πέρασα μέχρι να φτάσω στον προορισμό του επόμενου τριώρου μου.


Επιγραφές και μουτζουρώματα. Χυδαίες - τις περισσότερες φορές ύβρεις για υποτιθέμενους "αλλους", αμφίβολοου χιούμορ καλαμπούρια και μπόλικα κακόγουστα σκίτσα. Αυτή ήταν η τρέχουσα συγκομιδή αισθητικών τεκμηρίων που είχε να αποδώσει το κομμάτι εκείνο της φοιτητικής μας κοινότητας που προφανώς δεν μπορεί παρά μόνο έτσι να εκφραστεί. Μέχρι το επόμενο άσπρισμα και μπογιάτισμα, η μόνη μου άμυνα θα είναι να κρατώ την ένθετη εικόνα για παρηγοριά και ελπίδα ότι μια μέρα η σιωπηλή Άνοιξη θα περάσει στις αναμήσεις - τους καούς εφιάλτες μας, καθώς οι χώροι μας θά πλημυρίσουν χαμογελαστούς φοιτητές που θα ξέρουν να κάνουν ιπποτική ξιφασκία με τις ιδέες τους αντί να αλληλο-βρίζονται και και να βρίζουν ολόκληρο τον ..."περιβάλλοντα χώρο" τους.


Όμως, δεν ήταν αυτό ακριβώς που θα ήθελα να γράψω στο σημερινό φύλο του Ημερολογίου Αμφιθεάτρου. Αλλού θα ήθελα να στρέψω τη προσοχή μου, αλλά η αναγούλα εκπήδησε ως πρώτη προτεραιότητα. Πού ήθελα να το πάω;


Μα, στο συνεχές δίλημμα που έχω όταν αρχίζω κάθε φορά τη δουλειά μου στη τάξη. Τι να προτάξω: Την ισότητα ή την δικαιοσύνη στην τρίωρη διαλεκτική συναλλαγή μου με τους φοιτητές που παρακολουθούν;


Τι σόϊ δίλημμα είναι αυτό; Θα το εξηγήσω στην επόμενη 'εγγραφή' μια κι ο χρόνος του διαλείματος τελειώνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: