Αναρτήσεις
ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΑΡΑΓΕ, ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ ???
Καλή (ακαδημαϊκή) χρονιά λοιπόν. Ξεκινήσαμε πάλι με τα καθημερινά που ελάχιστο χρόνο αφήνουν για να σκεφτούμε τα σημαντικά. Αυτό, βέβαια, αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Γιατί, υπάρχει και το αντίστροφο: Να συνεχίσουμε με τα … σημαντικά και να μείνουμε πίσω στα καθημερινά. Θυμάτε κανείς το γνωστό ανέκδοτο; Δυο μεσήλικες σύζυγοι συζητούν για τις σχέση τους με τις συζύγους τους. Ο ένας, ακραιφνής ανδροκράτης λέει:
- Στο σπίτι τα έχω ρυθμίσει όλα με ρεαλισμό. Η γυναίκα μου ασχολείται με το νοικοκυριό και εγώ φροντίζω να έχει αυτά που χρειάζεται για να τα φέρει βόλτα. Έτσι εξασφαλίζουμε μια άριστη συνεργασία.
Ο δεύτερος, πιο προβληματισμένος, ρωτάει εμβρόντητος.
- Καλά, μόνο με τα του οίκου σας ασχολείστε; Τα μεγάλα προβλήματα της πατρίδας και της ανθρωπότητας δεν σας απασχολούν;
Ο πρώτος, γνήσιος ρεαλιστής, απαντά:
- Αυτά δεν έχουν σχέση με τα του οίκου μας. Τα κουβεντιάζω στο καφενείο με φίλους.
Και ο δεύτερος με ύφος επιτιμητικό:
- Αν είναι δυνατόν, φίλε μου! Εμείς τα έχουμε βρει μέσα στο σπίτι χωρίς να ξεχνούμε και τον ρόλο μας στην κοινωνία. Έτσι, η γυναίκα μου ασχολείται με την διοίκηση του οίκου. Δουλεύει κιόλας γιατί εγώ ξέρεις δεν έχω και πολύ κέφι για τα τετρημένα. Κι έτσι μένουν σε μένα όλα τα μεγάλα ζητήματα.
- Δηλαδή, σαν τι;
Ρωτάει ο πρώτος απορημένος.
- Ε, δεν καταλαβαίνεις; Ο αφοπλισμός, η διεθνής κρίση, τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και βάλε… Όλο προβλήματα είναι ο πλανήτης μας.
Θα μου πείτε, τώρα: Και τι σχέση έχει το ανέκδοτο με την καινούργια χρονιά;
Μα, μια σκέψη κάνω: Μήπως πολλοί από εμάς μοιάζουμε με τον δεύτερο τύπο του ανεκδότου; Μήπως συζητούμε περισσότερο από ότι χρειάζεται τα «μεγάλα ζητήματα» των πανεπιστημίων μας, γράφε τα της διοίκησης και οργάνωσης τους, και ξεχνάμε ότι η πρώτη μας δουλειά είναι ….. να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.
Και φτάνω στη εναγώνια απορία μου που με βασανίζει μήνες τώρα και γίνεται τώρα πιο βασανιστική καθώς ξεκινάει ένας ακόμη ακαδημαϊκός χρόνος:
ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ (κατά μέσο όρο) ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΆ ΜΑΣ? ΣΑΜΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΎ ΜΑΣ ΕΡΓΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ ?
Θα με υποχρέωνε όποιος θα μπορούσε και θα έκανε τον κόπο να με καθοδηγήσει για το που μπορώ να βρω τέτοια αξιόπιστα δεδομένα. Μετά, θα δούμε τη συνέχεια !!!!
Καλή (ακαδημαϊκή) χρονιά λοιπόν. Ξεκινήσαμε πάλι με τα καθημερινά που ελάχιστο χρόνο αφήνουν για να σκεφτούμε τα σημαντικά. Αυτό, βέβαια, αν κάνουμε καλά τη δουλειά μας. Γιατί, υπάρχει και το αντίστροφο: Να συνεχίσουμε με τα … σημαντικά και να μείνουμε πίσω στα καθημερινά. Θυμάτε κανείς το γνωστό ανέκδοτο; Δυο μεσήλικες σύζυγοι συζητούν για τις σχέση τους με τις συζύγους τους. Ο ένας, ακραιφνής ανδροκράτης λέει:
- Στο σπίτι τα έχω ρυθμίσει όλα με ρεαλισμό. Η γυναίκα μου ασχολείται με το νοικοκυριό και εγώ φροντίζω να έχει αυτά που χρειάζεται για να τα φέρει βόλτα. Έτσι εξασφαλίζουμε μια άριστη συνεργασία.
Ο δεύτερος, πιο προβληματισμένος, ρωτάει εμβρόντητος.
- Καλά, μόνο με τα του οίκου σας ασχολείστε; Τα μεγάλα προβλήματα της πατρίδας και της ανθρωπότητας δεν σας απασχολούν;
Ο πρώτος, γνήσιος ρεαλιστής, απαντά:
- Αυτά δεν έχουν σχέση με τα του οίκου μας. Τα κουβεντιάζω στο καφενείο με φίλους.
Και ο δεύτερος με ύφος επιτιμητικό:
- Αν είναι δυνατόν, φίλε μου! Εμείς τα έχουμε βρει μέσα στο σπίτι χωρίς να ξεχνούμε και τον ρόλο μας στην κοινωνία. Έτσι, η γυναίκα μου ασχολείται με την διοίκηση του οίκου. Δουλεύει κιόλας γιατί εγώ ξέρεις δεν έχω και πολύ κέφι για τα τετρημένα. Κι έτσι μένουν σε μένα όλα τα μεγάλα ζητήματα.
- Δηλαδή, σαν τι;
Ρωτάει ο πρώτος απορημένος.
- Ε, δεν καταλαβαίνεις; Ο αφοπλισμός, η διεθνής κρίση, τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής και βάλε… Όλο προβλήματα είναι ο πλανήτης μας.
Θα μου πείτε, τώρα: Και τι σχέση έχει το ανέκδοτο με την καινούργια χρονιά;
Μα, μια σκέψη κάνω: Μήπως πολλοί από εμάς μοιάζουμε με τον δεύτερο τύπο του ανεκδότου; Μήπως συζητούμε περισσότερο από ότι χρειάζεται τα «μεγάλα ζητήματα» των πανεπιστημίων μας, γράφε τα της διοίκησης και οργάνωσης τους, και ξεχνάμε ότι η πρώτη μας δουλειά είναι ….. να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας.
Και φτάνω στη εναγώνια απορία μου που με βασανίζει μήνες τώρα και γίνεται τώρα πιο βασανιστική καθώς ξεκινάει ένας ακόμη ακαδημαϊκός χρόνος:
ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ (κατά μέσο όρο) ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΆ ΜΑΣ? ΣΑΜΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΌΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΎ ΜΑΣ ΕΡΓΟΥ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ ?
Θα με υποχρέωνε όποιος θα μπορούσε και θα έκανε τον κόπο να με καθοδηγήσει για το που μπορώ να βρω τέτοια αξιόπιστα δεδομένα. Μετά, θα δούμε τη συνέχεια !!!!
2 σχόλια:
Αγαπητέ κύριε Σοφούλη,
είμαι δασκάλα και ΞΕΡΩ ότι κάνω καλά τη δουλειά μου. Το βλέπω καταρχάς στους μαθητές μου, όχι μόνο στην πρόοδό τους αλλά κυρίως στον τρόπο σκέψης τους και συμπεριφοράς τους που αλλάζει μέρα με τη μέρα προς ωριμότερες και "ωραιότερες" μορφές... Και τότε ξέρω πως κάτι έκανα.
Ξέρω πως κάνω καλά τη δουλειά μου, γιατί δεν παρέκκλινα από την επιστημονική πλευρά της Παιδαγωγικής ούτε τη μεθοδολογία της και φροντίζω να ενημερώνομαι για ό,τι νέο στο χώρο μας (δεν το υιοθετώ πάντα...) αλλά και δεν ξεχνώ τις απλές αλήθεις για τη διδασκαλία.
Βασικά αγαπώ πολύ τη δουλειά μου!
Εσείς γιατί προβληματίζεστε τόσο;
Πιστεύετε μήπως ότι ένας αξιολογητής στην τάξη ή στο πανεπιστήμιο θα έλυνε τα πραγματικά μας προβλήματα ή απλά θα μας οδηγούσε σε ένα κυνήγι συμφερόντων που ποτέ δεν επιθυμήσαμε για τη Δημόσια Εκπαίδευση;
Με εκτίμηση
Είμαι βέβαιος οτι υπάρχουν εκπαιδευτικοί όπως περιγράφετε τον εαυτό σας, αλλά δυστυχώς το σύστημα ως σύνολο δεν λειτουργεί με βάση τις καλές επιδόσεις μετρημένων περιπτώσεων. Η εικόνα που έχω για την εκπαίδευση προέρχεται από την εικόνα που πέρνω από τον μέσο εισαγόμενο στο πανεπιστήμιο. Σας διαβεβαιώ οτι δεν είμαι ενθουσιασμένος από την εικόνα αυτή. Η δουλειά μας στο πανεπιστήμιο γίνεται μαρτυρική για να χειριστούμε φοιτητές που δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένοι για το αντίστοιχο επίπεδο σπουδών. Εξ αυτού και οι απορίες μου.
Δημοσίευση σχολίου