Στιγμές που φωλιάζουν στη ψυχή

Καλοκαιρινή αισιόδοξη εικόνα

Ως εκπαιδευτικός πάντα αξιολογώ ως σπουδαία την αγάπη των μαθητών στο δάσκαλό τους. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που λείπει καθημερινά και περισσότερο. Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξω ότι ο βαθμός και ή έκταση αυτής της αγάπης αποτελεί το καλλίτερο μέτρο αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού συστήματος. Οι αυτοσχέδιες μετρήσεις μου τελευταία είναι απογοητευτικές, γενικά.
Κι όμως χθες βράδυ πήρα μια γερή δόση αισιοδοξίας. Την μοιράζομαι μαζί σας.
Εννιά το βράδυ μπροστά στην πλατεία του τοπικού Δημαρχείου. Μέσα στην αίθουσά του θα δινόταν συναυλία με σοβαρή μουσική. Σοβαρά και μάλλον αμίλητα τα πρόσωπα των προσερχομένων.
Στη πλατεία καμιά δεκαριά αγόρια και μερικά κορίτσια γύρω στα δέκα με δώδεκα χρόνια, έπαιζαν – τα περισσότερα με σκέτημπορντ- και λαλούσαν χαρούμενα. Ξαφνικά ακούγεται μια αγορίστικη δυνατή φωνή:
-Παιδιά, η Κυρία. Είναι η Κυρία.
Εκείνη την ώρα πρόβαλε στ μιαν άκρη της πλατεία η νεαρή και καλοντυμένη Κυρία. Η δασκάλα τους!
Τα παιδιά έτρεξαν με χαρούμενες φωνές κοντά της και την καλωσόρισαν το καθένα με τον τρόπο τους. Και κείνη έσκυψε και με λεπτές στοργικές κινήσεις των χεριών της τα καλωσόριζε και στο καθένα κάποια λόγια αναγνώρισης απηύθυνε. Ήταν μια εικόνα εύκολα αναγνωρίσιμης αγάπης των μαθητών για την δασκάλα τους. Την καλή δασκάλα τους.
Ε, λοιπόν, δεν έχει χαθεί, δα, και το σύμπαν. Υπάρχει πάντα ελπίδα.
Μακάριες οι καλές δασκάλες που καταφέρνουν ακούραστα να βγάζουν από τα παιδιά το πολύτιμο νάμα τους: Την ικανότητά τους ν’ αγαπούν ακόμη και παίζοντας.