Σκέψεις και αγωνίες για την πορεία των δημόσιων πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Αναζητήσεις στο παγκόσμιο στερέωμα για ενθαρρυντικές εξελίξεις.
Η συγχρονη νεότητα και τα προβλήματά της
Καταγραφω περίπου αυθόρμητα σκέψεις και ερωτήματα που με βοηθούν να βγάλω νόημα από όσα συμβαίνουν κυρίως στα πανεπιστήμιά μας, αλλά και γενικότερα στον χώρο της εκπαίδευσης. Αντί για μονολόγους, προτιμώ τη συζήτηση. Πιστεύω οτι συσσωρεύει προστιθέμενη αξία που τελικά οδηγεί σε τεκμηριωμένες απαντήσεις.
Επί τέλους μπορώ να επιδοθώ στη πιο αγαπημένη μου δραστηριότητα: Το διάβασμα χωρίς ... ερευνητικό προσχεδιασμό!
Αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα προνόμια του Ομότιμου Καθηγητή και το εκτιμώ ιδιαίτερα.
Αναλογίζομαι πόσα έχω χάσει στη διάρκεια των θητειών μου σε συντεταγμένα καθήκοντα, και προσπαθώ να κερδίσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ:
Καθηγητής, Διοικητής Τραπεζών και πρόεδρος Εταιρειών, έ φτάνει.
Η μόνη περίοδος πραγματικής ελευθερίας που συγκρίνεται με την σημερινή μου είναι ... η πενταετία της φυλάκισής μου από την Χούντα! Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, είναι αλήθεια.
Γιατί η δουλειά που γίνεται στα φροντιστήρια Δεν γίνεται στο Λύκειο ?
Απαντήσεις ή σχόλια πάνω στο κεντρικό αυτό ερώτημα και στην ανάλυσή του σε ειδικότερες ερωτήσεις που παρατίθενται παρακάτω, θα με διευκόλυναν να αποσαφηνίσω το πεδίο για ένα εκτενέστερο σχετικό κείμενο που προσπαθώ να γράψω.
Τα συμφραζόμενα του ερωτήματος διατυπώνονται με την εξής υπόθεση εργασίας: «Αν οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι ο πρέπων τρόπος για την διαπίστωση της ικανότητας των υποψηφίων να εγγραφούν και να παρακολουθήσουν πανεπιστημιακές σπουδές, τότε το Λύκειο οφείλει να προετοιμάζει τους αποφοίτους του και για τον σκοπό αυτό. Αν συνέβαινε αυτό, τότε σε τι θα χρησίμευαν τα φροντιστήρια;»
* Δεν μπορεί γίνει εκεί ? * Δεν πρέπει να γίνει εκεί ? * Κάποια κατεστημένα συμφέροντα δεν αφήνουν να γίνει εκεί ? Κάτι άλλο συμβαίνει ?