Ανοίγοντας μια πιθανή κουβέντα

Ανοίγοντας μια πιθανή κουβέντα

Όταν διάβαζα την Σιωπηλή Άνοιξη πρίν δυο δεκάδες τώρα χρόνια, ποτέ δεν φανταζόμουν οτι θα ξαναθυμόμουν την Rachel Carson αυτό τον καιρό για να βρώ αναλογία που θα μου ταίριαζε για να περιγράψω το τοπίο της Ελληνικής Εκπαίδευσης όπως το ζώ τώρα. Στο τοπίο αυτό είναι Άνοιξη, αιώνια Άνοιξη, αφού το κατοικούν στην συντριπτική πλειονότητά του νέα παιδιά και νέοι στον ανθό της ηλικίας τους. Είναι, όμως, σιωπηλή. Κι αυτό πληγώνει.

Σιωπηλή γιατί έχει αποστεωθεί σε ένα βασανιστικό γραφειοκρατικό σύστημα όπου οι μαθητές και φοιτητές δεν κελαϊδούν τις ελπίδες, τα όνειρά και τις προσδοκίες τους. Σιωπηλή γιατί εμείς οι εκπαιδευτικοί στεκόμαστε τρομαγμένοι μπροστά στον ίδιο τον εαυτό μας, όπως μας κατάντησε η θητεία χρόνων σε συμβιβασμούς με την συνείδησή μας.

Οι κραυγές και οι θόρυβοι - συλλαλητήρια, καταλήψεις, ρητορείες - έρχοναι απ' εξω. Με ντουντούκες διαπερνούν τα σύνορα του τοπίου και φέρνουν τις μύριες όσες επιδιώξεις εξωτικών βαρβάρων μέσα στο εκπαιδευτικό τοπίο. Κανένας ήχος δεν δημιουργείται από μέσα. Όλους μας τους έπιβάλλουν με τις δικές τους εξωτικές σκοπιμότητες και λογικές. Μετρούν ψήφους; Μετρούν επιρροή; Υπολογίζουν σε εκβιαστική δύναμη; Αυτοί ξέρουν.

Με μια τέτοια διάθεση από προχθές θέλησα να βγώ στην τρυφερίτσα- όπως μας έλεγε η γιαγιά μας, περισσότερο για ν' ακούσω τη φωνή μου και να σπάσω την καταθληπτική σιωπή του τοπίου, παρά γιατί θέλω να διαμυνήσω κάτι το σπουδαίο. Που ξέρεις, σκέφτηκα, μπορεί ένα λαλημα να προσελκύσει και άλλους τραγουδιστές. Η ελπίδα ποτέ δε πεθαίνει, έστω και είσαι - είμαι -