Αναρτήσεις
Έλεγα, λοιπόν, για την δοκιμασία μου κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μου είμαι αναγκασμένος να τους βλέπω από την πλάτη! Τι εμμονή είναι κι αυτή! Χρειάζεται να καταγράψω τις σκέψεις που κρύβονται πίσω της για την εξορθολογικεύσω, με την ελπίδα ότι έτσι θα ξεφύγω από την δουλεία της.
Το κακό μου το κάνει η σύγκριση. Ή, μάλλον, η ανάμνηση της σύγκρισης. Στη Σουηδία και στην Αμερική δεν μου πέρασε ούτε ως υποψία ότι θα μπορούσα να βάλω ένα τέτοιο πρόβλημα στην ανήσυχη ψυχή μου. Μπαίνοντας στην αίθουσα είχα πάντα την αίσθηση ότι τα πρόσωπα που κάθονταν στα έδρανα, απέναντι ή γύρω μου – ανάλογα με την διάταξη – ήταν καθαρά προδιαγεγραμμένα, όπως τα υπέθετα, όπως μου είχαν αφήσει να τα εννοήσω. Αυτοί και αυτές θα μου ήταν τουλάχιστο στατιστικά γνώριμοι με μόνο το διαβατήριο της εγγραφής τους στο μάθημα. Από πού η βεβαιότητα; Μα, από την γενική συνειδητοποίηση ότι ήταν προετοιμασμένοι και προετοιμασμένες να αγκιστρωθούν στην εκφορά της σκέψης μου και να με παρακολουθήσουν – άλλοι με μεγάλη ευκολία και άλλοι με λιγότερη, αλλά όλοι με επαρκή – στο λογικό περίπατο που αντιστοιχούσε στην διάλεξη, το μάθημα. Ποτέ μου δεν σκέφτηκα να αμφισβητήσω την βασική δυνατότητά τους να περπατήσουμε μαζί. Ήξερα ότι αφενός είχαν τα προαπαιτούμενα θεμέλιο και αφετέρου την προετοιμασία που οι περιστάσεις απαιτούσαν. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να κρατήσω το μαγικό θεσμό που ενώνει το διδάσκοντα με τους διδασκόμενους σε όσο το δυνατόν αδιάκοπη συνέχεια και σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο επικοινωνιακό εύρος.
Την βεβαιότητα και την ασφάλεια μου την εγγυόταν το «σύστημα». Εγώ είχα μόνο την αγωνία της ατομικής επίδοσής μου. Αυτή την αίσθηση ασφάλειας άρχισα να την χάνω μέσα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Την έχανα βήμα με βήμα καθώς περνούσαν τα χρόνια, αλλά τελευταία χρόνια η αίσθηση ασφάλειας μεταμορφώθηκε σε επικοινωνιακή αγωνία και σήμερα σε εμμονή ότι δεν ξέρω απολύτως τίποτα για την τύχη των όσων η διδακτική δραστηριότητά εκβάλλει στην αίθουσα διδασκαλίας.
Η πρόσκαιρη παρηγοριά μου ήταν να αναδιφώ με τη μνήμη μου τα όσα ανορθόδοξα υποστηρίζει ο Michael Young για την ουσία της αξιοκρατίας. Σε αυτά έβρισκα μια υπεκφυγή του τύπου «έ, έτσι είναι μοιραίο να συμβαίνει και συ τι παραπάνω θέλεις. Αφού δεν μπορεί να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις τίποτα’.
Αυτό το ηθικό βόλεμα, δεν με βολεύει πια. Σωρεύτηκαν, αισθάνομαι, πολλά βολέματα και δεν τα αντέχω. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και σκέφτομαι: άλλη μία εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσσούσα Μαγδαληνή. Γιατί αυτή η εξάντληση της αυτοανοχής; Σε κάποιο φίλο εξομολογήθηκα ότι συνειδητοποιώ ότι τώρα είμαι μέρος του συστήματος που κάνει απρόσωπα τα πρόσωπα των φοιτητών μου. Αφού δεν διαχωρίζω τη θέση μου ενεργά από τα όσα συμβαίνουν, γιατί να νοιώθω κριτής του συστήματος; Για ένα άδειο ψυχολογικό βόλεμα; Φτάνει άραγε αυτό;
Δεν φτάνει! Και γιαυτό σε κάθε ευκαιρία αναζητώ εκλεκτικές συγγένειες, συνοδοιπόρους σε μια αναζήτηση συμμετοχής σε μια γόνιμη αντίδραση. Τώρα ανακάλυψα και το Blog ως «ευκαιρία». Για να δούμε τι θα αποδόσει!
Το κακό μου το κάνει η σύγκριση. Ή, μάλλον, η ανάμνηση της σύγκρισης. Στη Σουηδία και στην Αμερική δεν μου πέρασε ούτε ως υποψία ότι θα μπορούσα να βάλω ένα τέτοιο πρόβλημα στην ανήσυχη ψυχή μου. Μπαίνοντας στην αίθουσα είχα πάντα την αίσθηση ότι τα πρόσωπα που κάθονταν στα έδρανα, απέναντι ή γύρω μου – ανάλογα με την διάταξη – ήταν καθαρά προδιαγεγραμμένα, όπως τα υπέθετα, όπως μου είχαν αφήσει να τα εννοήσω. Αυτοί και αυτές θα μου ήταν τουλάχιστο στατιστικά γνώριμοι με μόνο το διαβατήριο της εγγραφής τους στο μάθημα. Από πού η βεβαιότητα; Μα, από την γενική συνειδητοποίηση ότι ήταν προετοιμασμένοι και προετοιμασμένες να αγκιστρωθούν στην εκφορά της σκέψης μου και να με παρακολουθήσουν – άλλοι με μεγάλη ευκολία και άλλοι με λιγότερη, αλλά όλοι με επαρκή – στο λογικό περίπατο που αντιστοιχούσε στην διάλεξη, το μάθημα. Ποτέ μου δεν σκέφτηκα να αμφισβητήσω την βασική δυνατότητά τους να περπατήσουμε μαζί. Ήξερα ότι αφενός είχαν τα προαπαιτούμενα θεμέλιο και αφετέρου την προετοιμασία που οι περιστάσεις απαιτούσαν. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να κρατήσω το μαγικό θεσμό που ενώνει το διδάσκοντα με τους διδασκόμενους σε όσο το δυνατόν αδιάκοπη συνέχεια και σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο επικοινωνιακό εύρος.
Την βεβαιότητα και την ασφάλεια μου την εγγυόταν το «σύστημα». Εγώ είχα μόνο την αγωνία της ατομικής επίδοσής μου. Αυτή την αίσθηση ασφάλειας άρχισα να την χάνω μέσα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Την έχανα βήμα με βήμα καθώς περνούσαν τα χρόνια, αλλά τελευταία χρόνια η αίσθηση ασφάλειας μεταμορφώθηκε σε επικοινωνιακή αγωνία και σήμερα σε εμμονή ότι δεν ξέρω απολύτως τίποτα για την τύχη των όσων η διδακτική δραστηριότητά εκβάλλει στην αίθουσα διδασκαλίας.
Η πρόσκαιρη παρηγοριά μου ήταν να αναδιφώ με τη μνήμη μου τα όσα ανορθόδοξα υποστηρίζει ο Michael Young για την ουσία της αξιοκρατίας. Σε αυτά έβρισκα μια υπεκφυγή του τύπου «έ, έτσι είναι μοιραίο να συμβαίνει και συ τι παραπάνω θέλεις. Αφού δεν μπορεί να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις τίποτα’.
Αυτό το ηθικό βόλεμα, δεν με βολεύει πια. Σωρεύτηκαν, αισθάνομαι, πολλά βολέματα και δεν τα αντέχω. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και σκέφτομαι: άλλη μία εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσσούσα Μαγδαληνή. Γιατί αυτή η εξάντληση της αυτοανοχής; Σε κάποιο φίλο εξομολογήθηκα ότι συνειδητοποιώ ότι τώρα είμαι μέρος του συστήματος που κάνει απρόσωπα τα πρόσωπα των φοιτητών μου. Αφού δεν διαχωρίζω τη θέση μου ενεργά από τα όσα συμβαίνουν, γιατί να νοιώθω κριτής του συστήματος; Για ένα άδειο ψυχολογικό βόλεμα; Φτάνει άραγε αυτό;
Δεν φτάνει! Και γιαυτό σε κάθε ευκαιρία αναζητώ εκλεκτικές συγγένειες, συνοδοιπόρους σε μια αναζήτηση συμμετοχής σε μια γόνιμη αντίδραση. Τώρα ανακάλυψα και το Blog ως «ευκαιρία». Για να δούμε τι θα αποδόσει!
