ΜΠΟΡΕΊ Η ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΣΗ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΒΙΑΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ??

1. 
   Παίρνω αφορμή από τις σκέψεις και παρατηρήσεις συναδέλφου, στα πλαίσια άλλου δικτύου, σχετικά με την «αστυνόμευση» ως πιθανή λύση του προβλήματος βίας που αντιμετωπίζουν πλέον συστηματικά τα πανεπιστήμιά μας, για να μοιραστώ μαζί σας μερικές δικές μου σκέψεις πάνω στις οποίας προσπαθώ να δουλέψω λίγο πιο συστηματικά αυτό τον καιρό. Θα με ενδιαφέρανε πολύ τα όποια δικά σας σχόλια.


2. Είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι το πρόβλημα της βίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με οποιαδήποτε ‘αστυνομική’ μέθοδο, όσο έξυπνη και αν είναι. Η βία με ποικίλες μορφές και εκφάνσεις είναι διάχυτη στη πανεπιστημιακή ζωή μας, αφενός, και αφετέρου καμιά από τις συνιστώσες ομάδες της πανεπιστημιακής κοινότητας δεν είναι διατεθειμένη να θυσιάσει σχεδόν το παραμικρό από το υλικό και ψυχολογικό κεφάλαιό της για την υπεράσπιση του ακαδημαϊκού χώρου από την εισαγόμενη βία.


3. Η ‘εισαγόμενη’ βία δεν μπορεί να παρεμποδιστεί με «ελέγχους εισόδου» (έλεγχο ταυτοτήτων λ.χ.) επειδή η πλειονότητα της ακαδημαϊκής κοινότητάς μας δεν αισθάνεται ότι υπάρχουν «σύνορα» προς υπεράσπιση. Τόσο ο πραγματικός όσο και ο συμβολικός χώρος του πανεπιστημίου είναι πλέον ένα είδος ‘no man’s land’ για την πλειονότητα των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πανεπιστημιακή κοινότητα. Η κατάσταση μοιάζει σαν να καλείς ένα πληθυσμό να προασπίσει τα σύνορα της ‘πατρίδας’ του όταν η πλειονότητά του δεν τον αισθάνεται ως πατρίδα. Σε τέτοιες περιπτώσεις η χώρος μετατρέπεται σε χώρο καταφυγής των όποιων ομάδων προτιμούν την ανομία και δεν βρίσκουν αλλού εύκολο καταφύγιο. Όταν αναφέρομαι στην ‘ανομία’ δεν εννοώ μόνο την εμφανή βία απλώς, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο. Για παράδειγμα θυμίζω τον νεποτισμό που βασανίζει το κύριο ακαδημαϊκό σώμα μας και που ακόμη και όταν πάρει ακραίες διαστάσεις (π.χ. περίπτωση οικογένειας Χριστινάκη στην Κοινωνική – τρομάρα τους- θεολογία) δεν συναντά την ιδανικά αναμενόμενη αντίδραση. Με την λογική αυτή, οι μεν ‘μπαχαλάκηδες’ βρίσκουν το καταφύγιό τους στο άσυλο των ακαδημαϊκών χώρων, οι δεν νεποτιστές (και άλλοι πρωταθλητές των πελατειακών, διαπλεκομένων κ.ο.κ. άνομων συναλλαγών) βρίσκουν το δικό τους άσυλο στην … ακαδημαϊκή αυτονομία.


4. Αν η ανάλυσή μου είναι σωστή, τότε η οποιαδήποτε αστυνομικής φύσεως αντιμετώπιση της βίας –στο περιορισμένο πεδίο όπου γίνεται η σχετική συζήτηση) πράγματι θα καταλήξει σε φιάσκο. Οι ακαδημαϊκοί αστυνόμοι θκα αχρηστευθούν πολύ γρήγορα, επειδή στην κρίσιμη στιγμή της εκτέλεσης των καθηκόντων τους κανείς δεν θα τους στηρίξει, στη συνέχεια θα γίνουν με τη σειρά τους γρανάζι στο συνολικό σύστημα ανομίας ( θα κάθονται άπραγοι και θα παίζουν τάβλι σε κάποιο θυρωρείο) και σε τελική φάση θα ενωθούν με τις δυνάμεις της βίας, κάνοντας με τη σειρά τους κατάληψη για λόγους … μισθολογίου!


5. Είναι, λοιπόν, φανερό ότι για να χρησιμοποιηθούν τα όποια κοινά και προφανή μέσα ‘αστυνόμευσης’ πρέπει να προηγηθεί μια διαδικασία επανακατασκευής της αναγκαίας ακαδημαϊκής κοινότητας, δηλαδή η κατασκευή της φαντασιακής ακαδημαϊκής κοινότητας που αντιστοιχεί στο … εθνικό κράτος προκειμένου αυτό να αποκτήσει σύνορα και φρουρούς συνόρων!! Αυτό απαντά και στην απορία της άλλης συναδέλφου που διερωτάται γιατί άραγε τέτοια μέτρα ελέγχου των πυλών ευδοκιμούν σε άλλες χώρες. Προφανώς επειδή έχουν άλλες ακαδημαϊκές κουλτούρες.

Μπορώ εύκολα να καταλάβω ότι μια τέτοια θέση σαν αυτή που τηλεγραφικά καταγράφεται στο σημείωμα αυτό μοιάζει εξαιρετικά αφηρημένη. Όμως, όλες οι υποθέσεις εργασίας για πολύπλοκα ζητήματα όπως είναι αυτό που αφορά την ποιότητα του ακαδημαϊκού πολιτισμού μας και των λειτουργικών σχέσεών του με την έννομη λειτουργία των πανεπιστημίων μας, είναι κατ’ ανάγκη γενικές και αφηρημένες. Δεν αξίζει, όμως, να την συζητήσουμε και – κυρίως- να την αναλύσουμε ακόμη και για την αποδείξουμε εσφαλμένη??
Τι άλλο μας μένει ως ακαδημαϊκοί; Να παίζουμε, άραγε, τους πολιτικούς διαχειριστές; Μήπως αυτή η μανία μας δεν είναι στοιχείο του ίδιου ζητήματος;